Mieszkając w stosunkowo małym mieście, ma się teoretycznie większe szanse, że jeśli zajmujemy się czymś nietypowym jak moda retro, to raczej będzie niewiele osób, a może nawet żadna, która obrała sobie coś takiego za pasję :) Właściwie mogłabym ten temat rozwinąć w kilka stron, ale dziś o tym, że ostatnio zostałam poproszona jako konsultantka sesji w stylu retro.
Gdy mój styl ubierania był zupełnie inny, nigdy, ale to przenigdy nie założyłabym nic różowego. Z wejściem w retro, to się zaczynało powoli (bardzo powoli) zmieniać.
Gdy mam wymienić ulubioną książkę z dzieciństwa to bez zastanowienia podaję “Anię z Zielonego Wzgórza” i “Dzieci z Bullerbyn”. Historia rudowłosej Ani, jest bez wątpienia tym, co kojarzy mi się z dzieciństwem. Potem sięgałam po kolejne książki z cyklu, oglądałam filmy (niestety, bardzo się zawiodłam na kolejnych filmach, gdzie kompletnie pomieszano fabułę). Z kolei serial Netflixa jest dla mnie absolutnie doskonały mimo zmian w historii :)
Uśmiechnięte, frywolne, ale nie wulgarne. Lekko roznegliżowane, w zabawnych pozach. Pin up girl, czyli amerykański sen lat 40 i 50.
Od moich orientalnych wakacji na Sri Lance minęły ponad dwa miesiące, zima zamieniła się w wiosnę, a ja cały czas mam w pamięci te widoki, te zapachy i świat zupełnie inny od naszego. Podczas moich wojaży nie zmieniam diametralnie garderoby, bo i na co, skoro w mojej szafie królują sukienki i spódnice.
Kolejna z jesiennych sesji w przepięknym tarnogórskim parku. Chyba żadna z rzeczy, które mam na sobie nie jest real vintage, ale "udaje" stylizację na lata 40.
Fascynacja modą retro i dawnymi latami, to nie tylko ubieranie takich a nie innych sukienek, butów, czy czesanie się w określonym stylu. To też szukanie perełek, zaznajomienie się z ówczesnym sposobem szycia i przede wszystkim z markami.
